NIGHT TRIPPER
(Fiksdal/Langgård/Becker)
laureat nagrody Osloprisen za Najlepsze Przedstawienie 2012 roku
pomysł: Fiksdal/Langgård/Becker
choreografia i produkcja: Ingri Fiksdal
muzyka: Ingvild Langgård
scenografia: Signe Becker
tancerze: Pernille Holden i Julie Solberg
muzycy: Jørn Tore Egseth, Ane Marthe Sørlien Holen, Invild Langgård/øystein Wyller Odden i Gunhild Mathea Olaussen
Night Tripper przybiera kształt leśnego szlaku, koncertu-perfromance’u, rytuału i zdarzenia społecznego. Zaczyna się w godzinie zmierzchu i wiedzie widzów w noc. W przedsięwzięciu bierze udział sześciu wykonawców, niezwykłe instrumenty, liczne instalacje, lokalny chór i mnóstwo potężnych duchów.
Night Tripper eksploruje ideę animizmu i mistyki natury jako miejsca obdarzonego zarówno mocami uzdrawiającymi, jak i niszczycielskimi, miejsca immanencji i transcendencji. Starożytna mitologia spotyka się ze współczesnym życiem codziennym, a sen i rzeczywistość łączą się we wspólnej zaświatowej, lecz namacalnej opowieści. Night Tripper czerpie z idei kultury voodoo, w której zbyt długie przebywanie na skrzyżowaniu dróg może sprawić, że tych, którzy szczerze wierzą, mogą dosiąść boscy jeźdźcy.
TIME HAS FALLEN ASLEEP IN THE AFTERNOON SUNSHINE
oraz: Aaron Virdee, Bruno de Wachter, Caroline Daish, Chloe Fisher, David Helbich, Elly Clarke, Giota Bibli, Helena Polasik, Irena Radmanovic, Irini Tsava, Jan Kühling, Johan Sonnenschein, Katja Dreyer, Kristien Van den Brande, Kristine Øren, Lilia Mestre, Luigi Pignati, Mari Matre Larsen, Marit Ødegaard, Maria Psarologou, Marios Kritikopoulos, Martin Slaatto, Mette Edvardsen, Moqapi Selassie, Muna Mussie, Philip Holyman, Razan Akramawy, Rosemary Lee, Sarah Ludi, Sébastien Hendrickx, Sonia Si Ahmed, Tiziana Penna, Ulf Nilseng, Usama Zurba, Vincent Dunoyer, Wouter Krokaert, …
asystentka: Maya Wilsens
produkcja: Helga Duchamps/duchamps vzw oraz Mette Edvardsen/Athome
Tytuł to zdanie pochodzące z książki Alexandra Smitha, które pojawiają się w powieści Raya Bradbury’ego 451 stopni Fahrenheita z 1953 roku.
Akcja będzie miała miejsce w Szczecinie w jednej z bibliotek. Na potrzeby tego projektu grupa osób/performerów uczy się na pamięć książek przez siebie wybranych. Razem tworzą bibliotekę składającą się z „żyjących książek”. Książki spędzają swój czas w bibliotece, siedzą w fotelach, chodzą, rozmawiają ze sobą, patrzą przez okno, czytają papierowe książki z półek, w każdej chwili gotowe do konsultacji z odwiedzającym. Zwiedzający bibliotekę może wybrać książkę, którą chciałby przeczytać, a książka zabiera go do specjalnego miejsca w bibliotece, do kawiarni lub na spacer poza mury biblioteki, recytując swoją treść (i prawdopodobnie ważną interpretację). Pomysł biblioteki żywych książek pochodzi z powieści science fiction 451 stopni Fahrenheita. Jest to wizja przyszłego społeczeństwa, w którym książki są zakazane, ponieważ uważa się je za niebezpieczne, zaś szczęście można uzyskać dzięki brakowi wiedzy i nieobecności jednostkowej myśli. Tytułowe 451 stopni Fahrenheita to temperatura, w której papier książkowy zaczyna się palić. Ponieważ w społeczeństwie tym książki są zakazane, podziemna społeczność ludzi uczy się ich na pamięć, aby zachować je na przyszłość.
Książki czyta się, aby zapamiętać, a pisze, żeby zapomnieć. Zapamiętywanie książki to sposób jej „przepisania”. W procesie zapamiętywania, czytelnik na chwilę wchodzi na miejsce pisarza, a raczej sam staje się książką. Zapewne zanim zdołasz dotrzeć do końca, zapomnisz początek. Uczenie się książki na pamięć to bieżąca aktywność. Nie ma żadnego ostatecznego lub materialnego celu do osiągnięcia, praktyka nauki książek na pamięć to ciągły proces zapamiętywania i zapominania.
POWER NAP SHOP
występują: Jørgen Knudsen, Kjartan Andersen, Susanne Fjørtoft, Christina Brandt Jensen, Sunniva Skorve og Karen Eide Bøen
wsparcie: Kulturkontakt Nord, FFUK, FFLOB, Norsk kulturråd i Bergen Kommune
Sen – dobry sen, wystarczająco długi sen – służy naszemu pożytkowi. Są ludzie, którym kilka godzin nocy nie wystarcza na zaspokojenie tej podstawowej potrzeby; tak oto zostaliśmy zwolennikami korzyści płynących z drzemki za dnia. Nasze miękkie łóżka i ciepłe głosy zapewniają najbardziej odprężające warunki na rynku – proponujemy pełną zadumy podróż z realnego świata do spokojnego snu. Nasze drzemki są zaprojektowane tak, by trwać wystarczająco długo, abyś zdołał ponownie nabrać energii niezbędnej, by poczuć się odnowionym. Witamy na naszym sleepshopie.
ONCE UPON A TIME COUNTRY
(Impure Company)
choreografia: Hooman Sharifi
Impure Company to Matthew William Smith, Ida Gudbrandsen, Rikke Baewert, Ali Moini, Elika Hedayat, Hooman Sharifi
Choreograf Hooman Sharifi przeniósł się z ojczystego Iranu do Norwegii w 1989 roku. W 2000 roku założył Impure Company i od tego czasu prezentuje swoje szczere i bezpośrednie prace w zgodzie z przekonaniem, że sztuka równa się polityce.
Sharifi prezentuje dzieło zatytułowane Once Upon a Time Country, stworzone w 2009 roku, zainspirowane wymianą informacji na temat protestów w okresie wyborów w Iranie oraz walką narodu irańskiego. Poprzez ukryte ciała, które nieustannie zmieniają kształty, Sharifi dąży do oświetlenia procesu widzenia, badając rejony, gdzie wzrok spotyka się z wyobraźnią.
CONVERSATION #2, DISTANT VOICES
koncepcja i reżyseria: Heine Avdal, Yukiko Shinozaki
oprawa wizualna: Arnaud Meuleman
dramaturgia: André Eiermann
wykonanie: Andrey Andrianov, Heine Avdal, André Eiermann, Ingrid Haakstad, Arnaud Meuleman, Kayoko Minami, Eivind Seljeseth, Yukiko Shinozaki
wsparcie techniczne: Culture Crew
produkcja: fieldworks vzw, Heine Avdal
koprodukcja: APAP Network: BIT – Teatergarasjen (Bergen), Kunstencentrum Buda (Kortrijk) oraz Pact Zollverein (Essen), STUK (Leuven), Ośrodek Teatralny KANA
we współpracy z: Kaaitheater (Bruksela)
przy wsparciu: Norsk Kulturråd, Vlaamse Gemeenschap, Vlaamse Gemeenschapscommissie
Wraz z Conversation # 2 distant voices Heine Avdal i Yukiko Shinozaki po raz drugi otwierają się na twórczy proces swego bieżącego projektu distant voices. Po tym, jak w lutym dali pierwszy wgląd w ten proces w PACT Zollverein Essen, zaczynając od rozgrywającego się we foyer Conversation # 1 distant voices, ponownie dzielą się z publicznością swoimi przemyśleniami, prowadząc czterodniowy warsztat z uczestnikami ze Szczecina i wkraczając w miejski krajobraz.
distant voices bada efekty organizacji przestrzennej na organizm i jego percepcję. Co się stanie, jeśli przestrzeń architektoniczna przekracza swoje granice od wewnątrz? Co, jeśli sytuacja wykracza poza swe limity przestrzenne? Co, jeśli rozpuści swoje specyficzne kontekstowe układy i kody rozprzestrzeniając się na inne modele? I jak to wpływa na fizyczne, percepcyjne i behawioralne relacje między publicznością i wykonawcami?
distant voices stara się odpowiedzieć na te pytania, grając z ideą materializacji przestrzeni. Projekt obejmuje budowę ruchomych obiektów, których obecność zwiększa sytuację zwielokrotniając słabe punkty. Jako modularna, przekształcalna rzeźba, oscyluje pomiędzy instalacją, scenografią i elementem architektonicznym, nieustannie kształtując i przekształcając przestrzenie, w których odbywa się prezentacja, jednocześnie segmentując je na zarówno dostępne, jak i niedostępne obszary, zarówno widzialne, jak i niewidzialne strefy. Wyobraźnia otrzymuje zaproszenie do podróży: od makro- do mikro- poziomu i odwrotnie, między pamięcią, faktyczną percepcją i oczekiwaniem i za pośrednictwem alternatywnych wersji sytuacji tu i teraz – do podróży, w której wspólne pojęcia ludzkiej intersubiektywności i pragnienie interpersonalnej relacyjności może być zakwestionowane przez spotkania z pewnego rodzaju „obiektywnością” .
distant voices będzie mieć swoją premierę w dniach 8–9 października 2014 roku w STUK Kunstencentrum w belgijskim mieście Leuven.
AMBASADA
premiera: lipiec 2007
scenariusz: Wojciech Wiński, Ewa Kaczmarek, Kamil Macejko, Ilona Binarsch, Sebastian Zieliński, Arek Kos
reżyseria: Wojciech Wiński
kostiumy: ilonia be
muzyka: SNOWMAN
Akcja budowana za każdym razem na nowo w adaptowanym specjalnie do tego celu budynku została wyreżyserowana przez Wojciecha Wińskiego. Stanowi swojego rodzaju kafkowski thriller o szukaniu azylu poza granicami opresyjnej rzeczywistości. Upodabnia widzów do milionów emigrantów na świecie, którzy uciekają przed wojną, głodem, ale i osobistym nieszczęściem. Klucz do wolności ukryty jest w Internecie – trzeba wypełnić wniosek na stronie www.ambasada.com Spowiadamy się z najintymniejszych tajemnic – składamy donos na samego siebie. Czeka nas nocne spotkanie w kawiarence z tajemniczym wysłannikiem dyplomatycznej placówki i pełna niepokoju jazda przez puste miasto. Krocząc przez sale i korytarze ambasady natykamy się na ludzi, których los pokazuje skomplikowaną naturę współczesnego świata. Ale jest też lustrem naszego zagubienia i samotności. Azyl staje się iluzją.
AUTOBUS RE//MIX
scenariusz: praca zespołowa
reżyseria: Adam Ziajski
scenografia: Adam Wojda
występują: Alicja Piotrowska, Piotr Kamiński i Adam Wojda
produkcja: Komuna Warszawa
Remiks w odniesieniu do teatru jest pojęciem bardzo subiektywnym, bowiem nie rządzi się żadnymi jasnymi regułami. Jakkolwiek w muzyce jest dość jasne, że opiera się on na zapożyczeniu formalnym, tak w teatrze może sięgać również do – wspólnej z oryginałem – istoty, przesłania. Podejmując się wzięcia udziału w cyklu RE//MIX Komuny Warszawa, było dla nas oczywiste, że chcemy wybrać dzieło artysty, czy formacji, które jest dla nas szczególnie ważne. Autobus Akademii Ruchu to więcej niż spektakl, to niezwykłe, poruszające i graniczne doświadczenie. To dzieło skończone, nie pozostawiające właściwie pola do dyskusji. Odważne i radykalne, stawiające widza w trudnej i niekomfortowej sytuacji. Prowokujący, syntetyczny „żywy obraz”, budzący skrajne emocje. Niestety, nie mieliśmy sposobności obejrzenia tego spektaklu. Tak więc nasze wyobrażenia oparte są na własnych intuicjach, rozmowach, opisach i krótkim materiale filmowym. Oryginał tym samym stał się dla nas inspirującym punktem wyjścia do budowania autonomicznej i osobistej wypowiedzi o naszej współczesności. Autobus re//mix nie daje się w sposób jednocznaczny zdefiniować ani jako spektakl, ani jako performance. Jego natura zbudowana jest z intymnej i bardzo ograniczonej obecności aktorów-nie aktorów. Ich emocje balansują między wstydem i bezwstydem własnego śmiechu zderzonego finalnie z przejmującym i bolesnym uczuciem pustki i samotności. Reakcji widzów na to doświadczenie w żadnej mierze nie da się przewidzieć.
ODZYSKANE
ARMIA
(Teatr Akademia Ruchu)
Armia to dynamiczna akcja plastyczna, której kolejne ciągle aktualizowane wersje stanowią próbę interpretacji zmiennych losów Europy. Nasza wiedza o świecie często przybiera charakter statystycznej układanki angażującej naszą uwagę i pamięć w stopniu zależnym od doświadczenia kulturowego i standardów życia codziennego. Armia mówi o porządku i o zakłóceniu porządku, o kierunku i o utracie kierunku. Mówi także o potencjale mapy ludzkich losów – jej lokalnej i symbolicznej dramaturgii. W pierwszej fazie spektaklu aktorzy wyznaczają pole akcji, a zarazem pozbawiają je, w sposób symboliczny, nawarstwień codzienności. Czyszczą, „sterylizują” wybrany fragment placu lub trotuaru przygotowując go w ten sposób do przyjęcia roli ołtarza ofiarnego albo też czystej karty, na której za chwilę zostaną zapisane znaki uniwersalnego przesłania. Zachowania te znajdują też odniesienie do dramaturgii faktów kształtujących świadomość współczesnego człowieka. Po tej próbie, zarówno manifestacja sprawności budowania integrującego zbiorowość w tworzeniu ładu przestrzennego, jak i pełna przewrotnych komunikatów i zbędnych wskazówek gra pomiędzy grupą i jednostką nie powinna pozbawiać widza ostrożności: ten świat nie jest światem prostych prawd i ścieżek. Eksplodująca, następnie demoniczna, nasycona dramatycznymi komunikatami z pola walki o ludzkie losy muzyka, jak również pełne rosnącej pasji zachowania aktorów przedstawiają świat jako pole dramatycznych zmagań o dobro ludzkich spraw, a zarazem pejzaż koncentracji świateł pamięci czyniącej człowieka świadomym i uczestnikiem życiowej grupy.
FACTORY
(Teatr Ósmego Dnia)
Factory jest kolejnym przedsięwzięciem artystycznym Teatru Ósmego Dnia opartym o prawdziwe świadectwa i historie ludzkie.
Żyjemy w czasach eksplozji technologicznej, która powoduje rewolucję w gospodarce. Nasz projekt powstał z potrzeby zapisania odchodzącego świata pracy i oddania głosu ludziom, którzy tworzyli tę historię, a dziś – zmarginalizowani – odchodzą w zapomnienie.
Pierwsza jego edycja odbyła się w Fabryce H. Cegielskiego w Poznaniu. Pokazaliśmy widowisko oparte na krótkich historiach kilku pokoleń robotników i inżynierów, którzy opowiadali, czym była i czym jest praca w fabryce oraz czym jest życie we wspólnocie dużego zakładu produkcyjnego. Bohaterem projektu stała się również sama fabryka – jej unikalny wygląd poddany artystycznej obróbce stanowił jedną z głównych narracji widowiska – próbowaliśmy uchwycić melancholijny dziś urok przestrzeni industrialnej.
BIEŻEŃCY
(Teatr Szwalnia)
Spektakl Беженцы/Bieżeńcy oparty jest na motywach rozmów przeprowadzonychprzez Swietłanę Aleksiejewicz z mieszkańcami Ziemi Czarnobylskiej. Jest to opowieść o ludziach szukających schronienia przed światem w skażonej i zamkniętej strefie wokół czarnobylskiej elektrowni atomowej – odblask wielkiego wybuchu światła, jaki miał tam miejsce 25 kwietnia 1986 roku.
Беженцы - pielgrzymi radioaktywnego „teraz”. Mieszkańcy okolic miasta Prypeć, którzy wbrew zakazom uciekli z nowoczesnych osiedli do wsi utraconych w wyniku likwidacyjnej akcji przesiedlenia. To także ci, którzy powracają na czarnobylską ziemię legalnie, raz w roku – w Radunicę (dziewiąty dzień po prawosławnej Wielkanocy) – by odwiedzić groby swoich bliskich, resztki ukochanych domostw lub mogilniki, gdzie ich skażony dobytek został pogrzebany. To wędrujący w poszukiwaniu azylu nomadzi; przybywający ponownie śladami własnej przeszłości oraz tożsamości – rzeczywistości, której już nie ma i – zdaje się – nigdy nie istniała.
reżyseria: Marcin Brzozowski
kostiumy: Paulina Ptasznik
występują: Iwona Dróżdż, Ewelina Kudeń, Magda Drab (PWSFTviT), Ada Janowska-Moniuszko (PWSFTviT), Marta Jarczewska (PWSFTviT), Marek Nędza, Antosia Brzozowska
